Raadsels

Het was een drukke dag gisteren. Monique en ik hebben met dr. Tesselaar de uitslagen besproken van de diverse scans van de laatste periode. Dat leverde ‘an sich’ goed nieuws op. De tumor in de lever is niet gegroeid, de bottumoren zijn stabiel gebleven en de vernauwing in de galweg, om precies te zijn de ductus choledochus, is niet toe te schrijven aan de kanker zo lijkt het.

Ik had gisteren al een blog kunnen schrijven maar ik heb toch even het telefoontje van Margot afgewacht dat vandaag heeft plaatsgevonden. En dat was maar goed ook. Ze zou nog kijken naar de bloedwaarden die gisteren geprikt zijn. En die zijn wederom niet in orde. Alle waarden die er toe doen (Alat-Asat-Gamma-GT) zijn nog steeds veel te hoog en ook weer gestegen ten opzichte van de voorlaatste meting. Eerst had het medisch team het vermoeden dat dit door de medicatie teweeg gebracht werd. Maar daar is nu ernstige twijfel over gerezen. Kortom; ik heb de medische wetenschap voor een raadsel gesteld.
Als de bloedwaarden te hoog zijn en de oorzaak niet bekend is, dan kan ik niet zonder meer de laatste behandeling voorzetten of een nieuwe starten.
Gisteren dacht ik nog dat ik mogelijk een keuze zou hebben tussen een behandeling met het medicijn sunitinib, wat ik al eerder had en een trial met immunotherapie met het medicijn pembrolizumab. Dat laatste is een toegelaten medicijn voor onder meer melanoom. Daarmee willen ze testen of zeldzame kankersoorten zoals de mijne ook gevoelig zijn voor deze experimentele behandeling. Maar voordat het zover is zal er eerst duidelijkheid moeten komen over de bloedwaarden en zullen die omlaag moeten.
Om daar achter te komen word er op korte termijn een afspraak gemaakt voor een inwendige echo van de galwegen en dan gaan ze nogmaals kijken of ik geen infecties heb waar ik nu geen weet van heb. Ze zullen dan via mijn slokdarm naar binnen gaan en de boel inwendig bestuderen. Hopelijk verneem ik morgen wanneer die afspraak is.

Behalve het bezoek aan het Antoni van Leeuwenhoek hebben we ook een bliksembezoek gebracht aan de Tsjechische ambassade in Den Haag. Hier hebben we de koopcontracten getekend voor verkoop van ons huis in Tsjechië. Dat moet op de ambassade met de nodige officiële stempels. Maar liefst negen euro per stempeltje. Het ziet er naar uit dat we dit hoofdstuk binnenkort kunnen afsluiten. De contracten zijn inmiddels weer retour richting onze Tsjechische makelaar. Niet de meest vlotte hebben we moeten constateren. Het zal een opluchting zijn als alles in kannen en kruiken is. Ik wil Monique niet met een huis in Tsjechië opzadelen mocht ik er een keer tussenuit knijpen. En het is fijn om wat financiële armslag te hebben. Want met een arbeidsongeschiktheidsverzekering is het geen vetpot. Als belegging was het Tsjechische avontuur een waardeloos project. Maar plezier hebben we er wel van gehad!

Terwijl we moesten wachten in de ambassade las ik een toepasselijk artikel in de Volkskrant. De titel luidde 'Opgeven is soms wel degelijk een optie'. Het artikel handelt over de nieuwe norm die er lijkt te heersen dat je altijd maar door moet vechten als je kanker hebt. Zelfs al is het terminaal. Alsof alleen mensen die er hard genoeg voor werken kanker verslaan en de mensen die het niet verdienen eraan dood gaan.
Onlangs waren we nog in Noordwijk bij een deelnemers informatiebijeenkomst van Alpe d’HuZes. Daar lijkt vechten tegen kanker de norm. En dat blijkt ook uit de slogan ‘opgeven is geen optie’. Dat is natuurlijk niet altijd waar. Ons Alpe d’HuZes team heeft als motto ‘Als je echt niet meer kunt heb je alles gegeven’. 
Begrijp me goed. Ik denk nog lang niet aan opgeven. Er is genoeg om voor door te gaan. Maar Je mag in sommige gevallen best opgeven en respect hebben voor de mensen die dat besluit durven te nemen. Zeker als je lijden ondraaglijk is. Uiteindelijk bepaalt de patiënt dat zelf.

En terwijl ik dit schrijf en bezig ben met mijn eigen besognes loopt het dodental vanwege de aanslagen in Brussel gestaag op. Een in Brussel woonachtige vriendin was in ieder geval oké. Dat is altijd fijn om te horen. Maar wat een ellende daar. Het enige dat wij kunnen doen is niet toegeven aan het geweld. Want dan begeven we ons op hetzelfde pad als de terroristen die dit op hun geweten hebben...