Blog

Ik ben op reis...

Léon werd maandag 24 oktober opgenomen in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis voor een leverembolisatie. Dit met als doel dat hij meer tijd én kwaliteit kreeg om te kunnen genieten van alle mooie dingen in het leven. Helaas heeft dit niet zo mogen zijn. Vandaar dat wij hieronder een omschrijving geven van zijn laatste anderhalve week.

De embolisatie op maandag was goed gegaan. Binnen 3 dagen zou de pijn moeten afnemen, maar dit was niet het geval. De pijn nam alleen maar toe. De druk in de buik door de opgezwollen lever die de longen omhoog drukte was het ergste. Hierdoor kon Léon moeilijk ademen. Vanaf dat moment kreeg hij extra zuurstof. Om de afvalstoffen van de tumor af te voeren, moesten de nieren beter gaan werken. Dat wilde niet lukken, waardoor hij op vrijdagochtend naar de intensive care is overgebracht. Hier konden ze hem beter monitoren.  ’s Middags begonnen de nieren hun werk te doen. Vrijdagavond werd, ondanks de lichte verbetering, besloten dat Léon aan de beademing werd gelegd. Hij was erg onrustig, reageerde continu overal op en kreeg zijn ademhaling niet onder controle. Zijn longen kregen te weinig zuurstof, omdat hij erg kort inademde en heel lang uitademde. Op zaterdag werd de medicatie verminderd, zodat hij zelf weer meer zou gaan reageren, bijvoorbeeld op een handdruk, en ademen. In de middag opende hij zijn ogen en reageerde hij op de verpleegkundige. Zondag ging het weer wat beter. Léon was meer wakker en kreeg alles goed mee. Maandagmorgen was Léon erg onrustig en heeft zoveel mogelijk slangetjes eruit proberen te trekken. Vanaf dat moment hebben ze de beademing er afgelaten, wat vrij goed ging. Wel moest de medicatie verhoogd worden, waardoor hij slaperiger werd. Op dinsdag was Léon erg in de war, wat ze een delier noemen. In de middag had hij een CT-scan, waaruit bleek dat er necrose (afsterving) van de behandelde tumor plaatsvond. Deze afsterving was volgens verwachting, wat hem geruststelde en hij zag alles weer wat positiever. De dag erna heeft hij twee keer in de stoel gezeten, waardoor de pijn in zijn rug verminderde. Ook was hij erg helder. Volgens de arts was er lichte vooruitgang, maar zeker nog een lange weg te gaan. Op donderdag kreeg Léon weer veel koorts. De artsen belden op voor gesprek in de middag. Samen met Léon en de artsen werd alles doorgenomen vanaf het moment van opname. Al voordat het gesprek eindigde gaf Léon aan dat hij niet meer verder wilde. Vrijdagochtend 4 november is hij om 3.39 uur overleden.

Ondanks dat Léon er niet meer is, wilde hij toch nog alle touwtjes in handen houden. Hij had dan ook vijf kantjes volgeschreven met zijn wensen. Een van zijn wensen was dat Floor piano zou spelen tijdens de dienst en dat Maartje een verhaal zou schrijven. Zo gezegd, zo gedaan.

 

De wandeling

We lopen de deur uit. Rechts of links? Doe maar links, dan kunnen we nog mooi een stukje dijk meepakken.

Weetje nog papa, dat jij mij zo lang voor de gek gehouden hebt? Wat een fantastische verassing was dat! Samen als grote Beatles-fans naar Paul McCartney. Wat een intens gelukmomentje, beide met tranen in onze ogen luisterend naar Blackbird, wauw… Niemand anders had mij zo’n liefde voor muziek bij kunnen brengen als jij.

Kijk, als we hier rechts afslaan komen we langs het oude huis van opa en oma. Dat daar stond er allemaal nog niet en even verderop ging ik vroeger wel eens stiekem een biertje drinken. Dat vond oma maar niks.

Daarover gesproken papa, door jou lust ik nu geen goedkope wijn meer. Tijdens al die gezellige diners hoorde er als vanzelfsprekend een goede fles wijn bij. Vele weekenden was het feest. Uren zaten we met het hele gezin en vrienden aan tafel. Een amuse, soepje, voorgerecht, hoofdgerecht en niet te vergeten jouw befaamde toetjestafel. Maar dat was allemaal bijzaak. Waar het bij die diners echt om draaide waren de mooie gesprekken, die zo nu en dan konden uitmonden in hevige discussies met daarbij op de achtergrond altijd een fijn (en af en toe een wat minder fijn) muziekje.

Kom, dan lopen we nog even langs de pub. Zondag had ik een cocktailavond, zodat de vrouwen tenminste ook meekwamen. Dat waren gekke avonden, waarop we ontzettend veel gelachen hebben.

Met jou heb ik ook veel gelachen papa. Goh, wat had jij af en toe gekke buien. Ondanks dat ik zo nu en dan van mijn stoel afrolde van het lachen bleef jij maar doorgaan met je Donald Duck imitaties.

Hier kunnen we links de dijk op. Kijk, de uiterwaarden. Wat een mooi uitzicht.

Inderdaad papa. Je liet me al vroeg kennis maken met de dingen die het leven te bieden heeft. Al had ik daar als kleuter niet altijd behoefte aan. Maar ik neem je goede raad ter harte, want zoals jij mij een uitzicht hebt gegeven had niemand anders dat kunnen doen. Uitzicht op geschiedenis, kunst, cultuur en politiek. Kortom, alles wat het leven de moeite waard maakt.

Wij gaan vanaf nu af aan ieder ons eigen weg, jij op jouw reis en ik op die van mij en ik zal je zeker nog eens ontmoeten tijdens een van mijn wandeltochten.

 

Wij willen iedereen bedanken voor de lieve kaartjes, bloemen, sms’jes, appjes en vele knuffels. We vonden het een mooi afscheid en hopen dat we jullie ook een mooie afsluiting van Léon hebben kunnen bieden. Onze deur staat altijd voor jullie open, maar voor nu een goede afsluiting van het jaar en drink er een op Léon.

Hieronder het muziekstuk dat Floor gespeeld heeft tijdens de dienst in de Theaterkerk. 

Share this post