Hemelvaart
Morgen is het Hemelvaartsdag. Het is de veertigste dag na de opstanding van Jezus uit het graf. En het is een vrije dag. Ik als gewezen katholiek vier de opstanding niet. De vrije dag is echter meegenomen.
Mijn eigen hemelvaart stel ik graag even uit. De bloedwaardes zijn nog steeds te hoog en vorige week zelfs weer gestegen. Hoe bizar is dat? Het blijft op en neer gaan. Het jojo effect. Dr. Margot Tesselaar belde me vorige week dat de bloedwaarden weer gestegen waren. “Je mag gerust gillen”, zo zei ze aan de telefoon. Gillen past niet helemaal bij me.
De prednison pillen werken dus niet zoals gedacht. Haar advies was om direct te stoppen met die rommel. Dat heb ik gedaan. De eerste twee dagen enigszins een cold turkey effect inclusief trillen. Maar na twee dagen had ik echter geen last meer. Ik raak nu wel eerder vermoeid. Maar het komt mijn nachtrust wel ten goede.
Dat de pillen niet hielpen was wel een domper. De woensdag na het telefoontje maar direct op de fiets gesprongen om e.e.a. van me af te laten waaien. Dat is gelukt met veel wind tegen op het eerste stuk naar Dodewaard.
Het vervolg heb ik ondertussen ook vernomen. Ik ga op 12 mei door de MRI-scan om te kijken of de tumoren niet gegroeid zijn en op vrijdag 13 mei heb ik een inwendig onderzoek naar mijn galwegen om te kijken hoe ernstig de vernauwing daar is. Want daar kunnen de hoge bloedwaarden ook vandaan komen. Ze gaan dan via slokdarm en maag naar de galwegen en plaatsen als dat nodig is direct een stent in de galweg zodat de vernauwing opgeheven wordt.
Hopelijk is dat dan ook de remedie voor het hele probleem. Ik ben het nu wel een beetje zat al die onduidelijkheid.
Ondertussen train ik gestaag verder voor de Alpe d’HuZes die op 2 juni plaatsvindt. Donaties zijn van harte welkom hoor. 2 Juni lijkt ver weg maar het is nog maar achtentwintig dagen. Nog geen maand. Een maand waarin nog veel te doen is. Het trainen gaat, ook zonder de prednison goed. Alhoewel ik het zondag en maandag een beetje dol had gemaakt. Zondag flinke stukken geklommen rond Berg en Dal en Groesbeek en bijna overal een persoonlijk record gereden. Althans dat vertelt me Strava, een app die dat allemaal bijhoudt voor me. Afstand, hoogtemeters, persoonlijke records, et cetera. Maandag met maatje Edwin de fiets op naar Deurne. Na 75 kilometer continue tegen de wind in stampen bleek dat ik het toch iets te gek had gemaakt. Ik kwam helemaal leeg bij de ouders van Edwin aan.
Verder met trainen. Zo dadelijk ga ik met Floor op de fiets naar camping de Wije Wereld in Otterlo. Wel met een omweg om wat extra kilometers te maken. We zijn daar tot en met zaterdag met het voormalige handbalteam ’t Zeuvende. Het zal best gezellig worden. Monique en ik verblijven in een huisje. Dat kamperen heb ik wel een beetje gehad. En liggen op een hard matje op de kouwe grond met mijn pijnlijke ribben is geen goed idee. Wel kan ik op de Veluwe mooi wat fietsen de komende dagen en zaterdag op d’n velo terug naar Bemmel.
Enfin. De onzekerheid betreft de kanker en bloedwaarden blijft nog even. Hopelijk is er snel duidelijkheid. Want het is toch beter om met een behandeling te starten. Zeker voor de lange termijn is dat van belang. Het scheelt denk ik wel dat ik fit ben en in goede conditie. En de rest laat ik maar op me afkomen.
En nu naar buiten. Het weer is geweldig en de fiets staat te blinken! Op naar Otterlo samen met Floor...