Goesting

Zaterdag was ik op een feestje. Een goeie vriendin werd vijfenzestig. Terwijl het feest in volle gang was zat ik even naast een lotgenoot. Even onze kankeravonturen doornemen. Hij heeft een andere vorm van kanker maar het schept toch een band. “Hoe gaat het nu,” vroeg ik hem? “Op de foto’s konden ze niks zien,” antwoordde hij. Ik: “Je kan die van mij wel lenen, daar staat zat op.”

Vreemde gesprekken zeg maar op een bijzonder feestje. Och laten we daar de pret niet door laten drukken. Het is tenslotte feest. En ik had er echt zin in. Mooie speech voor de jarige geschreven. Ging erin als Gods woord in een ouderling. Later op de avond plaatjes draaien als deejay met maatje Hans. Moeilijk om het iedereen naar de zin te maken met de juiste muziek. Maar toch goed gelukt vonden we.

Over zin geschreven. Zin heb ik zat. Of zoals de Belgen het zo mooi zeggen. Goesting. Prachtig woord. Maar goed. Zin in een goed glas wijn, het volgende feestje, stukje wielrennen of een paar dagen op de camping binnenkort in Zuid-Limburg. Kortom zin in het leven. Ik probeer er zoveel mogelijk uit te halen en er zoveel mogelijk van te genieten. Maar dat hebben de trouwe lezers van deze blog wel begrepen.

Zo heb ik ook nog steeds zin om te schrijven. Ik heb er steeds meer plezier in gekregen. Ik was ermee begonnen om datgene wat me overkomt goed op een rijtje te zetten. Aan het begin van mijn ziekte was het niet altijd eenvoudig alles te bevatten, Niet in de laatste plaats wat de medici zeggen. Inmiddels heeft het schrijven een iets andere betekenis voor me gekregen. Het is steeds meer omdat ik er plezier aan beleef. Ik weet niet wat jouw voornaamste reden is om deze blog te volgen en lezen. Er is namelijk niet veel nieuws over de ontwikkeling van de ziekte te melden. Behalve dat ik begin juni weer in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis ben. Ik neem niet aan dat je deze blog leest als een soort van ramptoerist en dat er altijd ernstige zaken in moeten staan.

Zo weet ik ook niet of ik deze blog tot in lengte van dagen volhou. Denk het eigenlijk niet. Er zal wel een keer een natuurlijk einde aan komen. Het is meer of ik zin blijf houden in het schrijven. Een vriend en trouwe lezer mailde me nog. “Denk d’r eens over na hoe lang je de blog interessant kunt houden.” Tja weet ik niet. Voorlopig zo lang ik goesting heb.  

Mooi cadeautje kreeg de jarige gisteren trouwens op het feestje. Een huiskamerconcert van Me & Mr. Jansen. Heerlijk. Hieronder kan je een clip bekijken. En wij hebben Mr. & Mrs. Jansen op bezoek uit Engeland. Samen maar eens een mooi glas gaan drinken. 

Hieronder een fragment van Me & Mr. Jansen... Kan hier met Floor smakelijk om lachen...