Op reis
De afgelopen weken ben ik veel op reis geweest. Samen met Monique, samen met Floor en samen met Maartje. En weet je wat? Dat reizen bevalt prima. Het zijn telkens maar korte tripjes maar het lijkt toch altijd veel langer. Gelukkig is het is ook fijn om weer thuis te komen.
En dan de gezondheid. Ik slik ondertussen zo’n zes weken medicatie. Ik verdraag de sunitinib, zoals deze targetted therapy heet goed. Geen ernstige bijwerkingen en ik kan me niet voorstellen dat die nu nog komen. Af en toe wat ontstekinkjes in de mondholte en de bekende vermoeidheid.
Op dit moment is het thuis redelijk rustig. Jongste dochter Floor vertoeft sinds zondag in Berlijn voor een periode van vier weken. Ze volgt daar de EF Internationale Sprachschule. We hebben haar natuurlijk wel even weggebracht en er een aantal dagen aan vastgeplakt. Woensdag waren we weer terug zonder Floor. Maartje woont ondertussen weer thuis en is op zoek naar een betaalbare kamer in Utrecht. Mocht je iets horen dan graag een berichtje.
Voor het tripje Berlijn zijn zijn we de week daarvoor met vrienden Fernande en Frank naar Engeland geweest. Een paar dagen in het Peak District en het zomerfeest van vriend Jeroen. Hij werd zestig. En dat moest gevierd worden. Wie zijn wij dan om niet op te komen dagen? De pond was na de brexit lekker goedkoop en dat is waarschijnlijk het enige voordeel van deze vreemde move van onze Britse vrienden. Ik was stomverbaasd over de uitslag en met mij de meeste van onze Engelse vrienden die we getroffen hebben.
Nu ik zoveel aan het reizen ben is het een zegen om geen grenzen tegen te komen waar je gecontroleerd wordt. Lang leve de EU. Want naast een aantal problemen die wij niet als individueel landje op kunnen lossen is dat vrije personenverkeer een zegen.
Wat me in dat kader de laatste tijd opvalt is de ontzettende ongenuanceerdheid in de (sociale) media. We zien grote problemen die we deels over onszelf hebben afgeroepen. Die problemen zijn vaak zo complex dat een eenvoudige oplossing niet 1-2-3 gevonden kan worden. En alles is de schuld van de EU, althans dat roept menigeen.
Die geluiden zijn niet nieuw. Maar de sentimenten nemen hand over hand toe. Dat is voor een belangrijk deel toe te schrijven aan populisme en ongefundeerde nieuwsfeiten die de media in geslingerd worden alsof het de waarheid is. Zie in dat kader de uitspraken van Nigel Farage (UKIP) vlak voor de brexit die met een grote campagne bus rondreed met daarop de tekst dat er 350 miljoen pond iedere week naar de NHS (Brits ziekenfonds) zou gaan in plaats van naar Europa. De dag na de brexit ontkende hij dat alweer. Het bedrag was niet eens juist. Ik kan me daar ontzettend over opwinden. Alhoewel het met alle ellende in Europa wel lastig wordt om je positie te bepalen. Ik weiger om aan de ongenuanceerdheid mee te doen. Van het vergroten van tegenstellingen is geen enkele samenleving beter geworden. Vrijheid en democratie zijn een groot goed. En de verzorgingsstaat is dat niet minder. Daar kan ik over meepraten.
Ondanks de geringe bijwerkingen van de medicijnen blijf ik helaas kankerpatiënt en het is nog steeds zo dat het behandeltraject palliatief is. Alhoewel het op het moment lichamelijk wel redelijk gaat. Geestelijk is het zo nu en dan wel zwaar. Dat komt onder meer omdat we als gezin moeten wennen aan de veranderde rolverdeling in huis. Monique werkt meer en is kostwinner. De rollen zijn omgedraaid als het ware en het is soms lastig om hieraan te wennen. Zo langzaamaan lukt het wel hoor. Ik ben vaker thuis en probeer zoveel mogelijk Monique te ontlasten. Daarnaast wil ik proberen wat kortlopende klusjes op te pakken in de adviessfeer op mijn eigen vakgebied. Op die manier hou ik toch een beetje aansluiting met mijn vakgebied en voel ik me nuttig. Maar bij alles moet ik op mijn energieniveau blijven letten. Doordat het redelijk goed lijkt te gaan trap in nogal eens in de val dat ik te hard van stapel loop en af en toe over mijn eigen grens ga. Dat moet ik dan bezuren met een mindere dag of mindere dagen.
Of de medicatie zijn werk doet weet ik 20 september als ik een MRI-scan heb in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis. Dan kijken ze of de tumor in de lever niet verder gegroeid is. Tussentijds wordt er regelmatig gecontroleerd of mijn bloedwaardes op orde zijn. Dat is een geruststellende gedachte. Tweeënhalve week geleden waren de waarden namelijk weer gestegen. Gelukkig was het een week later weer op acceptabel niveau. Te hoge waardes betekent stoppen met medicatie. En dat is geen goed nieuws. Op achttien augustus ben ik nog voor een tussentijdse controle in het ziekenhuis. Een routine afspraak.
De volgende reis is gepland in de laatste week van augustus. Dan gaan we met zijn vieren naar Spanje in de buurt van Malaga. Zien hoe dat bevalt.