Tour
De tour is gisteren begonnen. Het worden zware weken voor de mannen in het peleton. Na drie weken weten we wie er in Parijs als winnaar uit de bus komt. Ik ben benieuwd. Ik moet langer wachten om te vernemen of mijn medicatie als overwinnaar uit de bus komt. Einde augustus, begin september zal ik weer een aantal scans ondergaan om te bekijken of de tumor in de lever stabiel is gebleven en de aantasting van mijn botten niet toegenomen is.
Ik slik nu ruim drie weken medicatie. De sunitinib zoals het spul heet, bezorgt me vooralsnog geen al te vervelende bijwerkingen. Ik merk dat ik wel eerder moe ben. Ik moet dus nog zorgvuldiger mijn energie verdelen over de dag. Verder lijkt het goed te gaan. Af en toe een licht misselijk gevoel maar geen andere vervelende klachten. Wel heb ik al weken last van mijn onderrug en rechterschouder. Dat kan natuurlijk gewoon een spierkwestie zijn. Maar af en toe weet je het gewoon niet en ga je twijfelen. Woensdag maar eens een bezoek brengen aan de fysiotherapeut om te laten kijken.
Of de doelgerichte therapie met sunitinib daadwerkelijk aanslaat kan ik nog niet zeggen. Dat moeten diverse scans uit gaan wijzen. Een spannende periode. Stiekem hoop ik op een afname van de tumor in de lever. De botten doen niet minder zeer dan anders zo is mijn indruk. Alhoewel mijn sleutelbenen wel gevoeliger zijn. Stoot ik die of geeft iemand me een vriendelijk kneepje in mijn schouder dan ga ik wel redelijk door de grond van de pijn. Dan weet je gelijk waar mijn zwakke plek zit.
Het is nog even afwachten dus. En wachten is altijd vervelend tenzij je wat omhanden hebt. Ik probeer mezelf bezig te houden met wat vrijwilligerswerk en wat dagen erop uit te gaan. Zo was ik onlangs met Maartje een aantal dagen in Zwitserland naar onze vrienden Paul en Barkita. Konden we direct de bestelde boeken wegbrengen. Heb ik toch mooi een aantal exemplaren in het buitenland verkocht. Het was een heerlijke week met mooi weer. Het was drie dagen lang ruim dertig graden. We hebben nog even gefietst maar dat was wel heel erg warm. Bovendien reed ik binnen drie kilometer twee keer lek. Over pech gesproken.
Morgen ga ik twee dagen met jongste dochter Floor naar Antwerpen. Het belooft mooi weer te worden en we reizen heel relaxt met de trein. Verder hebben we nog een lang weekend Engeland in het verschiet, een paar dagen Berlijn en een gezinsvakantie in Malaga. Ik ben trouwens benieuwd hoe onze Engelse vrienden zich uitlaten over de Brexit. Zover ik weet waren zij allen tegen uittreding van Groot-Britannië. Wat een chaos heeft deze beslissing teweeg gebracht. Toonbeeld van populisme en een campagne vol leugens. Over zo’n belangrijk en complex onderwerp kan je niet simpelweg met ja of nee stemmen in een referendum. Wel laat het zien dat er veel onvrede is en dat daar serieus naar geluisterd moet worden. Voordeel is wel dat ons weekendje Engeland een stuk goedkoper wordt met de huidige koers van de pond. En zo heb ieder voordeel zijn nadeel.
Tussen de bedrijven door ben ik eenenvijftig geworden. Dat heb ik toch maar weer mooi bereikt. Ik kreeg nog behoorlijk wat cadeaus die met drank te maken hebben. Ook het zwaardere spul zoals whisky en grappa. Voor als ik de levertumor eens goed op de donder wil geven. Alle gekheid op een stokje. Ik hoop dat ik nog veel verjaardagen ga vieren. Je gaat daar natuurlijk wel vanuit maar zekerheid geven ze je niet in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Maar wie weet ben ik binnenkort getuige van een medische doorbraak. Noem het voor mijn part wishfull thinking.
Naast Antwerpen de komende twee dagen kijk ik ook erg uit naar het concert van Damien Rice op donderdag in de tuin van Paleis Soestdijk. We zitten op rij zeven. Wat een mooi cadeau van Hans voor ons beider verjaardagen. Voor de zekerheid hebben we wel een paar regenponcho’s gekocht. Eens zien of meneer Rice het nummer Older Chests net zo mooi vertolkt als ik. Zal wel. Het is tenslotte zijn nummer...