Hoe gaat het?

Het is een week geleden dat ik een blog-update geplaatst heb. Tijd voor een teken van leven. Er is weliswaar niet zo heel veel nieuws te melden op kankervlak maar het was wel een bewogen week. Terwijl ik dit schrijf zit ik hoestend en proestend achter de laptop met koorts. Dat is al de tweede keer dit jaar. Moet geen gewoonte worden.

Ik was de vorige keer na het bericht over de doorverwijzing naar het Antoni van Leeuwenhoek best opgelucht. Dat geeft de burger direct weer moed. Genezing is dan wel niet mogelijk maar ik ben ervan overtuigd dat ik daar op de juiste plek ben. Volgende dag sporten in de Schaapskooi, ’s avonds wandelen, alsof er niets aan de hand is. Mensen die ik spreek zeggen me; “wat zie je er goed uit”. Dat klopt zeg ik dan maar zonder enig spoortje van ijdelheid of arrogantie. Aan de buitenkant ziet het er wel goed uit maar ik weet dat er aan de binnenkant nogal wat aan de hand is. Verklaring is dat bij NET-kanker in een beginnend stadium niet echt te zien is of je ziek bent. Je kunt het wel zien aan overmatig blozen. Of de ziekte beginnend is? Zelfs dat weet ik niet. Bij kanker heeft men toch vaak een totaal ander beeld van een patiënt. Dat beeld wordt bij mij niet bevestigd als je naar m'n uiterlijk kijkt. Bovendien heb ik nog geen behandelplan, dus daar kan ik niet ziek van worden.

Ik krijg ook vaak de vraag; “hoe gaat het met je?”. Wat moet je daar dan op antwoorden? Dan is direct mijn vraag moet ik eerlijk zijn of aardig? Het is natuurlijk een soort van beleefdheidsvraag. Je bent waarschijnlijk niet gewend om te horen “slecht” of “kan beter”. Want in onze maatschappij zijn we niet gewend om te gaan met het niet maakbare of niet repareerbare.

Mocht je me dus tegenkomen in de supermarkt of in ons prachtige dorp en je stelt de vraag “hoe gaat het met je” dan heb je 50% kans op een eerlijk antwoord en 50% kans op een aardig antwoord. Maar je kunt ook met je supermarktkarretje een andere gang in lopen. Dan hoef je de vraag niet te stellen. Ik denk niet dat ik dat prettig vind. Maar als je me wel tegenkomt. Een antwoord op je vraag krijg je in ieder geval.

Ondertussen zijn we ook twee dagen in Maastricht geweest. Heerlijk genoten en bij Café Sjiek gegeten. Ik merk wel dat het geslenter door een stad een aanslag is en ben snel moe. Als klap op de vuurpijl kwam ik met eerder genoemde koorts thuis. Maar dat gaat wel weer over. Enfin. Nog een paar dagen en dan heb ik de afspraak in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam. Omdat we er al erg vroeg in de ochtend moeten zijn gaan we zondag al en slapen in een hotel. Omdat je het nuttige met het aangename moet verenigen bezoeken we zondag het Rijksmuseum want er is een tentoonstelling over de Late Rembrandt.

Laat me ook eens weten hoe het met jou gaat... Tot schrijfs, in de supermarkt of op de koffie!

Met dank aan de heldere inzichten van drs. Etje Verhagen-Krikke