Vakantie voorbij
Zo af en toe moet je er even tussenuit om de zaken weer even op een rijtje te zetten. Een en ander in perspectief plaatsen. Terugkijken en vooruit blikken. Wie is er weg wie kwam er bij? Wat ik deed, deed ik het goed?
In mijn geval was er veel om op terug te blikken. Wat een turbulente negen maanden hebben we achter de rug op de Verlengde Moutlaan. Zie dat maar eens in perspectief te plaatsen. Het is onvoorstelbaar hoeveel gebeurtenissen elkaar in rap tempo opgevolgd hebben. Ik had het scenario zelf niet kunnen en willen schrijven. Helaas is het geen scenario maar de keiharde realiteit. Vanaf de eerste diagnose (alvleesklierkanker) in december, die gelukkig onjuist bleek te zijn, tot diagnose NET kanker in januari. Vreemd dat je dat dan weer als een meevaller beschouwt. Door de maanden heen heb ik al heel wat onderzoeken gehad en ik weet ondertussen goed mijn weg te vinden in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. De ziekte heeft ook een plaats gekregen zover dat mogelijk is en ik kan er inmiddels iets beter mee omgaan. Maar het blijft een soort van mindfuck.
Er is nog veel meer de revue gepasseerd de laatste tijd. Want de mooie dingen gaan ook gewoon door! Oudste dochter Maartje heb ik vanochtend naar het station gebracht. Ze gaat in Utrecht Taal en Cultuurstudies volgen en heeft haar introductiekamp. Dochter Floor is over naar HAVO 4 en nu een week met een vriendin kamperen aan zee. Monique’s bedrijf boekhoudenperuur.nl heeft bestaansrecht en ze heeft trouwe klanten en zo nu en dan nieuwe opdrachten Ook ik kan mijn werk doen als ik een beetje op mezelf let en de energie goed verdeel. Maar het mooiste is toch wel dat je dingen samen meemaakt. Zoals de vakantie in Italië met Monique, beide dochters en Bart. Prachtige steden bezocht, een mooie agriturismo om in te verblijven en mooie wijnen en spijzen zijn genuttigd. Maar het hoogtepunt van deze zomer was toch wel het feest dat we afgelopen zaterdag gevierd hebben met iedereen die ons lief is. Twintig jaar getrouwd. Zeg nou zelf. Da’s niet niks. Lieve mensen, vriendelijke woorden, mooie en scherpe voordrachten, prachtig gedicht van Maartje en dito lied van Floor. Wat wil een mens nog meer? Ja. Vijfentwintig jaar ook vieren. Maar erop gokken vonden we geen geweldig plan. We doen het over vijf jaar gewoon over. Want wij houden wel van een feestje.
Maar ik kan niet ontkennen dat ik er een beetje melancholisch van wordt. Hoeveel maak ik mee de komende jaren? Ik weet het niet. De oncoloog waagt er vooralsnog geen voorspelling aan. Maar misschien is die onwetendheid wel beter dan een keiharde deadline?
Aanstaande woensdag mag ik me weer melden in Amsterdam. Wederom een CT en MRI scan. Ik ga samen met Gérard die op weg is om vaste begeleider te worden J. De week erna op dinsdag, de eerste dag van september volgt de uitslag van het bloedonderzoek en de scans. Ik hoop dat het goed uitpakt. Op zich zijn m’n klachten niet toegenomen ten opzichte van mijn laatste schrijfsel. Vermoeidheid blijft een probleem alsook de pijn in m'n rug door de aangetaste ruggenwervel en ribben. Ik voelde ook een rare bobbel onder mijn borstkas. Daar maak ik me dan wel weer ongerust over. Ook iets kortademiger geworden. Dat is vooral met wielrennen lastig. Maar als de diesel eenmaal op gang is gaat het wel. Even de knop om en fysiek bezig zijn is wel heel lekker en ik hoop dit nog heel lang te blijven doen.
Ik ga er vanuit dat ik volgende week goed nieuws kan melden via deze blog en ik weer een aantal maanden vrijaf heb van ziekenhuis en onderzoek. Geen tijd voor ziek zijn. Het leven is namelijk veel te leuk!