Blog

Op de top

Afgelopen donderdag vond de Alpe d’HuZes plaats. Daar had ik al een jaar naar toe geleefd. En het was in één woord geweldig! Het was een prachtige en emotionele ervaring om met beide dochters en een aantal teamgenoten de finish op de top te passeren. En daarboven stond natuurlijk ook Monique te wachten.

Toen we zaterdag ruim een week geleden vertrokken was ik nog niet helemaal op m’n oude niveau qua fietsen. Ik maakte me dan ook wel enige zorgen over mijn fysieke toestand. Ik had natuurlijk twee weken ervoor de stent in mijn gal geplaatst gekregen. De zondag in Frankrijk direct maar even de fiets op onder de bezielende leiding van ‘Her Direktor’ Erik. Het afdalen vanaf Oz Station waar we deze week verbleven ging prima. Een kilometer of twaalf naar het dal. Ja... Dat dalen ging wel. Maar vanaf Bourg D’Oissans werd besloten dan toch maar de Alpe d’Huez te beklimmen. Dat was een beetje teveel van het goede voor me. Nog voor bocht twee moest ik eraf. Ik draaide op een te groot verzet. Rechtsomkeert naar de fietsenmaker in het dorp en van een verzet dertig voor naar een tandwiel van zesentwintig. Ik begin al aardig thuis te geraken in alle wielertermen. Enfin dat kleinere verzet scheelt een slok op een borrel in de Alpen. De klim richting ons appartement in Oz ging in ieder geval al beter.

De dagen erna heb ik niet gefietst. Dat kostte wel moeite. De haantjes in het team moesten zich bewijzen en eerlijk gezegd ben ik er ook zo één. Iedereen was aan het trainen alleen of in groepen en eigenlijk wil je mee.  Dan voelt het gewoon niet goed om ‘thuis’ te blijven. Maar achteraf was het was een goed besluit om tot donderdag niet te fietsen. Die rust en het herstel had ik gewoon even nodig.

De woensdagavond was gereserveerd voor de zogenaamde ‘bezinningsavond’ waar ik gevraagd was een bijdrage te leveren in de vorm van een interview. Ik ben best gewend voor grote zalen te spreken en bijvoorbeeld een discussie te leiden of te presenteren. Maar als je zelf geïnterviewd wordt en als het zo persoonlijk is dan is dat toch wel even een dingetje. De emotie zat hoog en dat mag natuurlijk ook tijdens een dergelijke avond. Het was een bijzondere bijeenkomst met veel lieve mensen om me heen. Ik heb veel complimenten mogen ontvangen met betrekking tot mijn verhaal. Van aanwezigen maar ook van mensen die de avond live via Ziggo gevolg hebben. Bovendien heb ik een flink aantal boeken verkocht na afloop. Ook via social media kwam er veel respons. Dat alles doet toch wel goed kan ik je vertellen. De dagen erna tijdens de beklimming en in het dorp werd ik regelmatig herkend. Van aanmoedigingen tijdens de beklimming tot "is het gelukt met je beklimming". Maar ook mensen die in het voorbijgaan fluisteren "dat is die man van het boek". Uitermate grappig kan ik je vertellen. 

Donderdag is het gros van ons team van zestien personen in alle vroegte gestart met de beklimming. Inclusief onze Floor. Dapper hoor om half vijf ’s ochtends in het donker. Ik ben met Maartje wat later gestart. Floor had er toen al een beklimming op zitten. Gedrieën zijn we gestart samen met Theo en Rob en onderweg haakten er nog wat teamgenoten aan. Het klimmen ging opvallend soepel. Ik had de krachten goed verdeeld en kwam redelijk fris boven. Een knuffel, een lach, een traan, dankbaarheid, en nog veel meer emoties borrelden boven. Monique stond als één van de velen op me te wachten bij de finish.
Al die emoties en de gedachten maken dit mede tot een geweldig evenement. Ik ben zo blij dat ik erbij was en dat ik het gered heb. Helaas zat er geen tweede keer meer in. Na de nodige interviews voor radio en televisie sloeg de vermoeidheid toe. Uitstralingspijn van mijn alvleesklier. Dat in combinatie met het slechte weer deed me besluiten om niet nog een keer te starten. Jammer maar de doelstelling is in ieder geval gehaald!

Deze hele week was bijzonder. Zeker vanwege het fantastische team waarmee we op stap waren. We hebben veel emoties gedeeld maar ook verschrikkelijk veel gelachen. En stiekem heb ik toch wat meer wijn gedronken dan goed voor me is. De tumor heeft goed op z’n donder gehad zullen we maar zeggen.

Over die tumor in de lever gesproken. Vandaag ben ik met Edwin naar het Antoni van Leeuwenhoek geweest. Ik heb met dr. Margot Tesselaar de uitslag van de MRI-scan besproken. Ik had voor de Alpe d’HuZes  week al even telefonisch contact gehad en ik kreeg te horen dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Dat klopte in grote lijnen wel. Er is een minimale groei van de grootste tumor in de lever. Deze is ruim twaalf centimeter en was enkele millimeters gegroeid. Maar dat is natuurlijk ook groei. Er is dus alle reden om met een behandeling te starten. Ik voel me redelijk goed maar niets doen is geen optie. Maar zoals ik eerder schreef moeten een aantal bloedwaarden gedaald zijn. Dat bleek het geval na bloedafname vandaag in het Antoni van Leeuwenhoek. Een forse daling van Gamma GT, Asat, Alat en Alkalische fosfatase. Nog niet voldoende om te kunnen herstarten met de behandeling maar donderdag kijken we of deze trend doorzet na bloedafname in het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis (CWZ) en dan zou de kans erin zitten dat ik weer snel kan beginnen met de behandeling met Sunitinib. Hopelijk werkt dat zonder veel bijwerkingen. Een andere optie zou een vorm van chemotherapie zijn door inname van pillen. En wie weet wat er de komende tijd weer aan trials start of komt die ene medische doorbraak er. Ik heb verdomme niet voor niets gefietst vorige week. We zullen het zien.
Voorlopig eerst maar eens wat rust inbouwen en nog wat boeken wegbrengen en opsturen. Dan is dat ook geregeld.  En ik blijf fietsen. Om in de sfeer te blijven (fijn excuus) heb ik mezelf vandaag het boek ‘Draag nooit een gele trui’ cadeau gedaan. 

Ondertussen heb ik een tripje naar Zwitserland in het verschiet. Want tenslotte moeten ook de Zwitserse boekenkopers bediend worden. Bestel dus snel en ik zal je boek alsnog persoonlijk komen brengen!

Share this post