Life goes on

Een groot deel van ons leven bestaat uit wachten. Wachten op de bus, de tram, tot je auto klaar is voor de APK, wanneer je een drankje kunt bestellen aan de bar, wachten op een diploma-uitslag. Of wachten op de uitslagen van ziekenhuisonderzoeken.

Ik heb mijn uitslagen weer binnen. Gisteren hebben we gesproken met dr. Margot Tesselaar in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. We waren voor de vierde keer in één week in Amsterdam, en voor de tweede keer bij het Antoni van Leeuwenhoek. Monique en oudste dochter Maartje waren mee naar de afspraak. In de week voorafgaand bloed laten onderzoeken, een MRI scan en een CT scan laten maken. Wat een mooie plaatjes en prachtige uitslagen! De NET tumoren in lever, alvleesklier en botten zijn niet gegroeid! Een hele opluchting. Want ander nieuws zou het leven wederom helemaal op de kop zetten. En dat was al enigszins het geval zoals je in eerdere blogberichten kon lezen. Behalve een iets verhoogde bloedsuikerspiegel gaat het goed. Over die lichte verhoging hoef ik me geen zorgen te maken. Deze is minimaal. Als dat toeneemt kan dat duiden op suikerziekte. En ach, ik ben van nature al een heel zoet en zachtaardig persoon.

Direct na de uitslag een aantal mensen al laten weten via Whatsapp en Facebook hoe de vlag erbij hing. Er zijn zoveel mensen die met ons meeleven. Hartverwarmend en het doet ons heel goed om dat te mogen ervaren. Dank voor al jullie berichtjes, lieve woorden, kaarsjes die gebrand hebben en andere aandacht.

Na het fantastische bericht van dr. Tesselaar (vloog haar nog net niet om de nek) met tramlijn 2 Amsterdam in. We hebben onszelf op een heerlijke lunch getrakteerd met daarbij een mooi glas Pinot Gricio. Dat hadden we wel verdiend vonden we. En het past nog wel in het trainingsschema. De week daarvoor heb ik namelijk besloten om in 2016 de Alpe d’HuZes te fietsen. Onder meer met beide dochters Maartje en Floor! Hoe vet is dat? Er hebben zich ook al veel mensen gemeld die mee willen fietsen. Prachtig zoveel bijval. Ik laat het eens rustig om me inwerken. Eén dezer weken maar eens kijken hoe het team eruit gaat zien. In ieder geval zorgen dat ik voor beide dochters renfietsen ga organiseren. Dan kunnen ze alvast wennen aan het racezadel. Uiteraard zal ik iedereen op de hoogte houden over dit fietsavontuur. Er zal binnenkort vast wel een website komen over het te vormen team en de actie.

Ondertussen gaan we genieten van een prachtige zomer. Vakantie in Italië met zijn allen en ons twintigjarig trouwfeest, vijftig jaar oud worden en gewoon ieder moment dat we kunnen pakken!
En het is gisteren goed begonnen. Behalve de positieve uitslag ben ik met Maartje naar het concert van Paul McCartney geweest in de Ziggo Dome Amsterdam. Wat een fantastische en memorabele avond. Ook emotioneel. Ik had bij een aantal nummers toch wel wat meer vocht in m’n ogen dan normaal. Blackbird, Something in the way, The long and winding road, And I love her, Eight days a week. Een feest der herkenning. En zeg nu zelf. Een beetje emotie mag best na zo’n dag. En om dit concert samen met m’n oudste dochter mee te maken is heel bijzonder. Ik hoop trouwens dat ik op die leeftijd ook nog op het podium sta met ons bandje Gadget. Wij spelen voor veel kleinere zalen maar het is desondanks niet minder leuk.

Enfin Sir Paul was in één woord geweldig. En hij zong het gisteren al. Obladi, oblada, life goes on… En dat is precies wat er aan de hand is. Ik ben erbij!