Hors categorie

Wie is er als eerste boven. Daar denk ik aan nu vandaag de Alpe d’Huez op het tourprogramma staat. Ik zit in ieder geval voor de buis om het spektakel te bekijken.

Als eerste boven. Als er een hemel zou bestaan zou ik niet als eerste boven willen zijn. Gelukkig geloof ik er niet in. Een hemel. Als er al zoiets bestond, hoe groot moet dat ding wel niet zijn? Stel je voor. In het pleistoceen doken onze eerste voorvaderen op. Meer dan een miljoen jaar geleden. Als al de goedzakken die overleden zijn sinds die tijd in die hemel zitten wordt het daar wel héél druk. Waar laat je al die lui? Flauwekul natuurlijk. De vroege homo-sapiens dacht helemaal niet na over de hemel. Die was alleen maar bezig met de eerste levensbehoeften. Dat verhaal van die hemel heeft iemand veel later pas opgetekend in een boek. “In het begin schiep God de hemel en de aarde.” Jaja. Zo zie je maar. Met het toenemen van de herseninhoud waardoor de Homo sapiens zich onderscheid van de aapachtige is ze niet verstandiger geworden. Knap staaltje PR hoor moet ik dan wel weer bekennen.

Nee, in die hemel geloof ik niet. Al is het maar omdat ik niet van teveel drukte hou. Daarnaast vind ik me geen buitengewoon slecht mens. Ik zou misschien wel binnen mogen. Daarmee is als eerste boven komen alleen interessant in een wielerwedstrijd. En dat lijkt weer net een mensenleven. Je weet alleen niet hoe lang jouw etappekoers duurt. Vlakke etappes, sprints, heuvels, bergetappes en af en toe een berg van de buitencategorie. Hors categorie noemen de Fransen dat. Niet te categoriseren. Volgens mij ben ik die laatste tegengekomen.  Wat me de laatste acht maanden is overkomen is op z’n zachts gezegd bizar. Een achtbaan van emoties en gevoelens. Zie dat maar eens onder controle te houden. Dat lukt ook niet altijd.

Over kanker gesproken. De buitenwereld ziet nog steeds niks aan me. Ik vertoon geen uiterlijke kenmerken van kankerlarij. Gelukkig maar. Het roept ook wel weer vragen op bij mensen die me tegenkomen. Klopt. Je ziet niet veel aan mensen die aan Neuro Endocrine Tumoren lijden. Het is dan ook een raar fenomeen dat NET-kanker. Tot nu vallen de lichamelijke klachten nog steeds mee. Alleen de afgelopen week wat klachten gehad. Het was de week van de Nijmeegse Vierdaagse. En dat is toch wel een dingetje in onze contreien. Ben regelmatig in Nijmegen geweest. Tof hoor die zomerfeesten. Maar daardoor mezelf niet goed in de gaten gehouden. Donderdagavond was het fout. Best veel pijn. Maar ja denk je dan. De Vierdaagse is er maar eens per jaar!

Meestal zijn m’n lichamelijke problemen met een goede nachtrust op te lossen. Maar het in slaap komen wil nog wel eens lastig zijn. Je maalt over je ziekte, pijntjes die je voelt maar ook over alledaagse dingen privé en/of zakelijk. En als de radertjes eenmaal aan het draaien zijn is het moeilijk om de machine weer stop te zetten. Af en toe grijp ik dan naar een slaappil. Waarom niet? Zeg maar mijn vorm van doping. Ik ben er open over. Mijn data zijn geen geheim. Ben tenslotte geen wielrenner. En als er doping zou bestaan om mij over die berg van de buitencategorie te helpen zal ik die zeker tot me nemen. Een soort van super EPO.

Terug naar de tour. Over anderhalf uur begint de live-uitzending. Ik ga er eens goed voor zitten. Kan ik me ook weer eens verbazen hoe steil die Alpe d’Huez is en me afvragen waar ik volgend jaar weer aan begin. Dan fietsen we dat ding gewoon zelf op met ons team. Voordat het zover is zullen er nog wel wat etappes volgen in mijn leventje. Bergen, dalen, sprints en tijdritten. Ik laat het maar op me afkomen. Ik heb geen vaste route en mijn etappekoers kent nog lang geen eindpunt.

Hieronder Cycling Music (Part1) door goede vriend Richard Durrant. Hij gaat op toernee op zijn fiets en reist van optreden naar optreden.