Grenzen
Grenzen zijn er om overheen te gaan. Zeker met reizen vind ik dat. Maar in Europa zijn de fysieke grenzen weg. Jammer. Had wel iets waarmee ik niet wil zeggen dat Europa er niet toe doet. Ik zoek zelf ook graag grenzen op. Op allerlei vlak. Maar door het ziek zijn merk je dat er wel degelijk grenzen zijn. Dat realiseer ik me steeds meer.
Ik heb twee weken geen blog geschreven. Ik had mezelf vrij af gegeven. Had ik verdiend vond ik. In de afgelopen twee weken zoveel mogelijk leuke dingen gedaan. Want onbewust wil je heel veel kwaliteit in 24 uur stoppen. En niet alleen kwaliteit. Dat kan privé zijn maar ook werk. In de eerste week na mijn vorige blog heb ik het een beetje overdreven. Teveel activiteiten zowel zakelijk als privé en te weinig rust genomen. Voeg daarbij een beetje stress en hop daar ga je. Dat veroorzaakte dan ook direct meer pijn aan de zijkant van ribben en mijn rug. Eén wervel is sowieso aangetast. Vermoeidheid ligt daar mede aan ten grondslag. Kijk. Dat druk zijn gaat een paar dagen goed, maar dan komt toch de man met de hamer. Weer een les geleerd waarvan ik de stof eigenlijk al kende. Maar ja. Ik ben redelijk eigenwijs.
De afgelopen week heb ik wat meer op mezelf gelet. Regelmatig eten, pauze nemen tijdens het werk en op tijd even uitrusten. Dat ga ik proberen er in te houden. Ik doe mezelf daar een plezier mee en mijn omgeving ook. Goh. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen. Reinheid, rust en regelmaat. De drie R’en. Nou vind ik die reinheid minder van belang. Een beetje ranzig op z’n tijd mag best.
Er is nog meer gebeurd. Ik was onder de indruk en aangedaan door het overlijden van lotgenoot Mark Bos. De documentairemaker van Retourtje Hemel. De documentaire waar ik zelf zoveel kracht uit putte in januari toen bij mij het nieuws over de kanker nog heel vers was. Ik had hem graag willen ontmoeten. Een indrukwekkende en inspirerende vent. Positief tot het einde, zo liet hij ook zien aan tafel bij Humberto Tan vlak voor zijn dood.
Maar het leven gaat door. Wat mij betreft zo lang mogelijk. Zo hou ik Ineke ook bezig die me nog steeds trouw na het verschijnen van een nieuwe blog een kaartje stuurt. Handgemaakt! Begin dan maar alvast een voorraad aan te leggen zou ik zeggen. Ik ben van plan nog enkele honderden blogs te schrijven. Toch bekijk ik het van dag tot dag, van week tot week en van maand tot maand. En straks ga ik in jaren denken. Het is nu een goede zes maanden geleden dat ik de diagnose kreeg die achteraf toch meeviel. Geen alvleesklierkanker maar NET-kanker. Een half jaar. Is dat een jubileum? Nee. Ik heb besloten dat ik voor jaarcontracten ga. En wie weet voor een contract voor onbepaalde tijd. Want de wetenschap staat niet stil. Zo las ik gisterenavond weer een artikel op nu.nl dat er weer een nieuw, nog sneller te kweken type stamcel ontdekt is. Niet dat dit de oplossing voor mij is maar het geeft maar weer aan dat de wetenschap niet stil staat.
Nog een kleine maand. Dan mag ik weer naar het Antoni van Leeuwenhoek. Dan hoor ik weer hoe het met mijn fysiek gesteld is. Ben ik stabiel wat tumorgroei betreft? We zullen het zien. Het zou zo maar kunnen zijn dat er een nieuwe onderzoek start waar ik aan deel kan nemen. Als een proefkonijn. En waarom niet? We zullen het zien. Geestelijk is er sprake van redelijke stabiliteit. Als je daar als lezer anders over denkt hoor of lees ik het graag.
Voor nu wens ik je een mooie Hemelvaartweek toe. Wij gaan in ieder geval een paar dagen er tussen uit met ons oude handbalteam ’t Zeuvende. Met de gezinnen en allerlei aanhang. Ik heb er nu al zin in!
Hou je goed en geniet!