Even geduld

Vanochtend heb ik bloed laten prikken. De weken ervoor ook trouwens. Dat is een wekelijks ritueel. Want mijn leverwaarden moeten nog steeds verder omlaag. Ik heb daar een hulpmiddeltje voor, prednisolon heet het goedje en het bevat corticosteroïden. Ik begon een paar weken terug op een dosis van 60 mg en dat wordt zo langzaamaan afgebouwd. Ik moet dus nog even geduld hebben voordat ik met een behandeling mag starten. Ik zit nu op een dagelijkse dosis van 40 mg. Het goedje zorgt, zoals ik in eerdere blogs al schreef voor veel drukte in het hoofd en dat gaat ten koste van de nachtrust. Oh ja. Laatst zij iemand dat ik een bolle kop kreeg. Dus pas op met wat je zegt als je me tegenkomt, ik ben niet sterk maar wel heel gemeen. En een gewaarschuwd mens…

De balans tussen prednisolon en bepaalde waarden moet kloppen om te kunnen starten met de sunitinib targetted therapy. Maar zover is het nog niet.
Ik schreef in de vorige blog over immunotherapie. Je kunt geen tijdschrift openslaan of programma kijken of het gaat er wel over. Ik heb daar ook naar geïnformeerd en gevraagd of dat een oplossing kon zijn voor mijn vorm van NET-kanker. Er loopt namelijk een trial (onderzoek) in het Antoni van Leeuwenhoek. Maar met een dergelijke behandeling schiet je – in mijn geval - met hagel op een mug. In heel veel gevallen werkt immunotherapie niet omdat het ook andere organen aan kan tasten. Je natuurlijke afweersysteem wordt namelijk op de kop gezet. Dat vertelde dr. Tesselaar vorige week nog toen we met een aantal hoofdsponsors van ons Alpe d’HuZes team in Amsterdam een presentatie bijwoonden. De bijwerkingen kunnen best ernstig zijn zo konden we ook op een aantal dia’s zien die ze vertoonde.

Vanochtend dus weer bloed laten prikken. Deze keer in het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis (CWZ). Dat is wel lekker dichtbij. Om daar nu iedere keer voor naar Amsterdam te rijden is een beetje flauwekul. Het CWZ stuurt de resultaten direct door naar Amsterdam en daar bekijken ze hoe de vlag erbij hangt. Hopelijk zijn de waarden weer verder gedaald.

Na het prikken ben ik direct door gereden naar Elst naar het bedrijf. Ik zeg heel bewust ‘het’ bedrijf en niet ‘mijn’ bedrijf. Waarom? Simpelweg omdat ik mijn aandelen heb verkocht aan Ton één van de mede-oprichters van ons bedrijf. De handtekeningen en alles zijn gezet. We hebben het zojuist medegedeeld aan het personeel. Dat is een bijzonder raar en ook emotioneel moment. Ik heb de laatste zeven jaar mijn ziel en zaligheid in Cowpunks gelegd en ik ben ervan overtuigd dat er een mooi bedrijf staat met goeie mensen dat klaar is voor de toekomst. De laatste paar maanden zijn we daarover aan het praten en vergaderen geweest. Ik kan me niet voor de helft ergens voor inzetten. Als je me een beetje kent dan weet je dat ik altijd honderdtien procent geef. En die claim die ik op mezelf leg kan ik niet waarmaken. Een moeilijk besluit maar een besluit waar ik helemaal achter sta.

Een tweede reden om te verkopen is dat als ik kom te overlijden, en dat is wat mij betreft nog ver weg, niet wil dat Monique over de aandelen moet onderhandelen. Het is bij ons in de bv zo vastgelegd dat de partner dan een aanbiedingsplicht heeft aan de overige aandeelhouders. Ik kan me voorstellen dat ze dan al genoeg aan haar hoofd heeft.
Ik zal de komende tijd, als mijn fysiek het toelaat wel wat blijven werken maar weer gewoon onder mijn oude bedrijfsnaam Resultaat. Aan Cowpunks blijf ik verbonden als een soort van externe adviseur en ambassadeur en ik blijf bij een aantal projecten betrokken. Ook op verzoek van een aantal klanten en dat streelt me wel. Ondanks de emotie is er ook opluchting dat e.e.a.netjes geregeld is en ik heb de vrijheid om ook wat andere klussen aan te nemen. Dat moeten wel zaken zijn waar geen extreme tijdsdruk op zit en waar ik energie van krijg. Maar bel me gerust als je en leuke uitdaging voor me hebt. Bovendien kan ik me ook wat meer gaan richten op de marketing van boekhoudenperuur.nl, het bedrijf van Monique.

Ik heb in ieder geval voldoende energie de laatste weken. Ik fietst heel wat af. Vorige week een rit met Maartje van maar liefst honderdvier kilometer en zaterdag een rit van achtenzeventig kilometer. Het gaat me voorlopig allemaal goed af. Het is nog maar zevenendertig dagen tot aan de Alpe d’HuZes. De komende weken ligt de focus op de berg en het gestaag doortrainen. Als ik maar niet op doping gecontroleerd wordt met die corticosteroïden in mijn donder. Ze zouden me van de berg afplukken. Lance eens bellen hoe hij dat zo lang verborgen hield.

De volgende mijlpaal is op 22 mei de lancering van het boek. Ik heb afgelopen vrijdag de oplage verhoogd van drie- naar vijfhonderd stuks. Stichting Alpe d’HuZes vroeg onder meer of ik tijdens de bezinningsavond in Frankrijk mee wilde werken aan een interview. Die vind plaats in het Palais du Sports boven op de berg. Er zitten dan een paar duizend man in de zaal. Dat zal best nog wat boekverkopen opleveren. En er komt nog een vier pagina artikel in het nieuwe magazine Change of Business. De boekverkoop is nu al een enorm succes. Ik zou er stil van worden. Maar dat is natuurlijk niet de bedoeling want tijdens de boekpresentatie op Stoeterij Buitenzorg in Bemmel moet er nog wat gezongen worden. In ieder geval de nummers die op de CD verschijnen. Ik voel me een echte held.

Afgelopen zaterdag, bij een live optreden van de Bowie tribute band Ground Control vroeg een bijzonder aardige dame me nog of ik met haar wilde dansen als de band ‘Heroes’ zou spelen. Ik heb het beleefd afgeslagen. Ik zing het dan liever.