Cliffhanger
Als het spannend wordt dan grijpt iedere respectabele schrijver of regisseur naar het fenomeen ‘cliffhanger’. De serie of boek eindigt op een moment waarop de spanning het grootst is, en waarbij niet duidelijk is hoe het verder afloopt. De plot is nog niet afgerond en zo blijf je als lezer met een onbevredigend gevoel achter, nieuwsgierig naar het verdere verloop.
Ik heb deze keer geen plot en ik weet niet hoe mijn avontuur afloopt. Zoals ik vijftien december al schreef had en heb ik een heel dubbel gevoel. Na het stoppen van mijn kuur op vier december heeft er nog geen herstart plaatsgevonden. Te hoge leverwaarden die, weliswaar langzaam dalen, maar wat nog niet het gewenste resultaat oplevert. Volgens vastgesteld protocol mag ik dan niet verder met de kuur. Leve de farmaceut. Afgelopen vrijdag in Amsterdam was er nog één waarde (ALAT – het lijkt wel een naam voor een terreurbeweging) te hoog. Honderdvijfendertig terwijl deze nog verder naar beneden moet. Honderdtwaalf moet het worden. Maandag 28 december ga ik dus weer naar Amsterdam. Hennie van den Brink, een lieve vriendin uit mijn middelbare schooltijd gaat met me mee. En hopelijk levert het onderzoek naar de waarde dan een positief resultaat op en kan de trial, ondanks de vaak klote bijwerkingen, hervat worden. Dat zal dan in iets lagere dosering zijn in het experimentele medicijn BYL719. Want de cocktail van medicijnen die ik ontving zorgt wel voor afsterving van delen van de tumor zo lieten de scans eerder zien.
Los van de bewuste leverwaarde die naar beneden moet zal ik voor vier januari gestart moeten zijn met de verdere kuur. Want als de kuur langer dan een maand onderbroken is mag ik volgens eerder genoemde protocol ook niet meer starten. Lastig te snappen voor iemand die het land heeft aan regels en regeltjes.
In de tussentijd voel ik me lichamelijk redelijk goed. Los van de onrust in het hoofd dan en wat pijntjes waar mee te dealen valt. Wel heb ik last van vermoeidheid. Maar die wordt nu kunstmatig verholpen met dexamethason, de pillen waar ik druk van wordt en die ik al eerder slikte. En zo is het dus altijd wat.
De kerstdagen waren goed en gezellig. Geen last van ontstekingen in de mond, dus heerlijk kunnen genieten van het eten. Bart en ik waren een goed team in de keuken. De rust zelve en strak in de planning. En god wat hebben we heerlijk gegeten en plezier gehad aan de eerste kerstdagtafel. Goede vrienden op bezoek en veel gelachen. Want het leven gaat natuurlijk door. Voor mij mijzelf maar ook voor mijn omgeving. Er is veel gebeurd het laatste jaar zoals je hebt kunnen lezen. En er staat hopelijk ook nog veel te gebeuren. Ik ben een optimistisch mens. Maar het is zo nu en dan onvermijdelijk dat er wat minder positieve gedachten het brein binnen sluipen. Ik vlucht dan in muziek, mooie teksten en steeds meer in poëzie. Of ik zoek afleiding in klusjes. Met kerst kregen Monique en ik een prachtig boekwerkje van de hand van Maarten van Roozendaal, zanger en tekstdichter. Helaas overleden, dat spreekt dan weer tegen hem.
De zee ligt braaf te wachten
De wind leest een krant
De zon speelt over de duinen
Met de rimpels in het zand
Alsof er niets is gebeurd…
Hiermee opent Maarten het boek. Het is slechts een deel van het gedicht. Maar zo treffend en mooi geschreven. Ik wou dat ik het zo kon. En wie weet, als ik de rust vind, vloeien dit soort teksten ooit via mijn vingers richting toetsenbord richting de eeuwigheid. Wat een nalatenschap zou dat zijn?
Exuseer me verder. Ik heb op dit moment niets te melden. Je zult als lezer even moeten wachten. Zo hou ik er tijdens deze saaie dagen met die eeuwige en voortkabbelende TOP2000 nog een beetje spanning in. Noem dat maar eens geen cliffhanger…
* naschrift 28 december: Bezoek aan het Antoni van Leeuwenhoek laat nog steeds te hoge leverwaarde zien. Oudjaarsdag terug om opnieuw te meten... Verdere update volgt via nieuwe blog.