Bagagedrager

De vorige blog schreef ik vanuit het ziekenhuisbed in Amsterdam. Heel optimistisch omdat ik naar huis mocht. Dat was het goede nieuws. Het slechte nieuws was dat ik een paar dagen later een ontsteking aan mijn galwegen kreeg. Hoge koorts, rillen en pijn. Daar had ik niet op gerekend.  Maar met zware antibiotica en aspirine kom je blijkbaar een heel eind.

Oorzaak is het plaatsen van een stent van negen centimeter in mijn galweg. Blijkbaar is er toch wat beschadigd daarbinnen. Achteraf had ik misschien ook de Betuwse Ontstoppings Dienst kunnen vragen om de drainage te vervangen. De ingreep lijkt simpel als je het hoort uit de mond van dr. Boot. De stent lijkt nu wel zijn werk te doen. Maar dat moet nog bewezen worden meet harde cijfers aan de hand van de bloedwaarden. Morgenochtend even laten prikken. Ik ben nu bezig aan de laatste dagen van de antibiotica kuur. Want je moet het kuurtje helemaal afmaken zo vertelde de apotheker ons.

Ondanks koorts en ongemak de laatste weken was ik net op tijd klaar voor de boekpresentatie afgelopen zondag. Het zou toch wat zijn dat je op je eigen feestje ontbreekt. Ondanks het iets mindere weer was het een topdag op stoeterij Buitenzorg. Er waren denk rond de honderdvijftig mensen. Die werden getrakteerd op gedichten van Rijn Vogelaar, gitaarspel van Richard Durrant en op een nummer van Richard en mij samen (Older Chestst - Damien Rice) en een nummer met mijn band Gadget en Richard (Jesus etc. - Wilco).

Het eerste boek heb ik uitgereikt aan Monique. Want zij verdient het. Ze heeft heet wat te stellen met me. En direct na Monique heb ik boeken uitgereikt aan Floor, Maartje en Bart. Een best emotioneel moment. Maar we wisten, zoals iemand het zo mooi omschreef “mooi om de emotie heen te fietsen”. Niet dat emotie niet zou mogen maar laten we het elkaar tijdens zo’n dag niet moeilijker maken dan het al is. In heb publiek zag ik dat er links en rechts ook wat traantjes weggepinkt werden.  

Nu ik dit schrijf ben ik net terug van mijn eerste rondje fietsen sinds twee weken. Volgende week donderdag is de Alpe d’HuZes. Ik merk dat ik door alle gedoe van de laatste weken wel wat een kracht ingeboet heb. Maar ja, we zullen zien hoe het gaat. Ik hoef ook niet in de tijd van Marco Pantani naar boven (37,35).  

Zaterdag aanstaande vertrekken we naar Frankrijk met het hele team. Dat zal een mooie, leuke maar ook emotionele week worden. En dat mag. Daar is alle ruimte voor. Op woensdagavond vind nog een interview plaats tijdens de zogenaamde ‘bezinningsavond’ in het Palais du Sports bovenop de berg. Mooi om voor een volle zaal mijn verhaal kwijt te kunnen. Wie weet verkoop ik er nog wat extra boeken om het goede doel te steunen. De teller staat nu op bijna driehonderd exemplaren. Maar goed dat ik voor oplage vijfhonderd heb gekozen. Ik voorspel een mooie opbrengst voor Stichting NET-groep en stichting Alpe d’HuZes.

Na terugkomst uit Frankrijk mag ik me op maandag zes juni bij dr. Margot Tesselaar vervoegen. Hopelijk kan ze melden dat ik met een behandeling mag starten en dat de bloedwaarden in orde zijn. Dat lijkt nog een eeuwigheid te duren.  

Maar eerst gaan we een mooie week in Frankrijk beleven. Ik neem in gedachten wat mensen mee op m'n bagagedrager. Deze tocht draag ik op aan een aantal mensen die gemist worden; mam, Frank, Yuri, Alfred, Tilly, Jan, Ad, en al die anderen...